JP

รักนี้สู้สุดฤทธิ์!

จ๊ะ-จิตตาภา แจ่มปฐม & เอิน-ณิธิภัทร์ เอื้อวัฒนสกุล

ไม่ขออารัมภบทมากนัก ขอเชิญชวนคุณผู้อ่านร่วมติดตามเรื่องราวความรัก

ของนักแสดงสาวสวย จ๊ะ-จิตตาภา และผู้จัดละครหนุ่มหล่อ เอิน-ณิธิภัทร์

ที่กว่าจะลงเอยกันได้นั้นแสนสนุกสนานเคล้าความหวาน

ดั่งพล็อตละครโรแมนติกคอมเมดี้เรื่องหนึ่งเลยทีเดียว

 

แรกพบในกองถ่ายฯ

     จ๊ะ-จิตตาภา คือนักแสดงสาวมากฝีมือที่ฝากบทบาททางการแสดงไว้หลากหลาย แฟนๆ ต่างชื่นชมว่า “ตีบทแตก” อาชีพนักแสดงทำให้เธอมีโอกาสรู้จักกับผู้จัดละคร เอิน-ณิธิภัทร์ ในฐานะเพื่อนร่วมงาน กระทั่งถึงวันที่ฝ่ายหญิงอกหัก เพื่อนๆ นักแสดงในกองละครจึงรวมก๊วนชวนกันไปปาร์ตี้เพื่อช่วยให้สาวจ๊ะคลายเศร้า วันนั้นหนุ่มเอินได้เห็นเธอในอีกมิติที่ไม่คุ้นเคย

     “ตอนเล่นละครเขาเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำงานเก่ง เป็นมืออาชีพ แต่ปาร์ตี้คืนนั้นจ๊ะเป็นอีกคนที่เราไม่เคยเห็นมาก่อน” หนุ่มเอินตอบสั้นๆ แต่ได้ใจความ

     ระหว่างที่บทสนทนากำลังดำเนินไป จ๊ะมองฝ่ายชายด้วยรอยยิ้มในแววตาก่อนเล่าว่า

     “วันนั้นเขาได้เห็นเราตอนเมา ร้องไห้โวยวาย ด่าผู้ชาย เขาคงช็อค จ๊ะจำได้ว่าช่วงที่เริ่มเมา จ๊ะหันไปถามเขาว่า ‘เราน่ะยังไง เมื่อไหร่จะแต่งงาน’ ตอนนั้นเขามีแฟน แต่เราไม่เคยพูดจาแบบนั้นกับเขา เพราะต่างวางตัวแบบนักแสดงกับผู้จัดละคร เขาตอบว่า ‘คงอีกไม่นาน’ เราก็บ่นว่า ‘ไม่คุยด้วยแล้ว เบื่อคนจะแต่งงาน’ แล้วหันมาร้องไห้กับเพื่อน ตัดเขาออกจากการสนทนาทันที” เอินกล่าวเสริมว่า

     “หลังจากนั้นไม่นานผมก็เลิกกับแฟนครับ เพราะมีปัญหากันมาสักพักแล้ว”

     เมื่อผู้สัมภาษณ์จินตนาการตามกลับนึกถึงภาพยนตร์เกาหลีเรื่อง My Sassy Girl (ค.ศ.2001) ซะอย่างนั้น

     เมื่อปาร์ตี้สั่งลาความรักของสาวจ๊ะผ่านพ้นไปราวสองเดือน จู่ๆ เอินก็ทักไลน์มาโดยที่ต่างคนต่างไม่เคยมีไลน์กันมาก่อน “ว่างรึเปล่า ไปกินข้าวด้วยกันไหม” แต่แล้วฝ่ายหญิงก็ไม่ได้ไป จากนั้นฝ่ายชายจึงส่งข้อความถึงเธอบ่อยขึ้น และเริ่มส่งสติกเกอร์ “คิดถึง” แต่จ๊ะก็ยังไม่คิดอะไรเพราะเธอชัดเจนว่าเป็นเพื่อนกัน

      “จนกระทั่งเขาเริ่มโทร.มา เลยรู้สึกว่าเขาไม่ได้คิดกับเราแค่เพื่อนแล้ว อีกอย่างหนึ่งคือจ๊ะกลัวมากว่าถ้าความสัมพันธ์เปลี่ยนหรือเรารู้สึกไม่ดีกับเขา คงทำงานร่วมกันไม่ได้หรือมองหน้ากันไม่ติด เราจึงเริ่มก่อกำแพงมหึมาขึ้น” จ๊ะเล่าถึงความมุ่งมั่นครั้งอดีต

     ด้วยความสงสัยเราได้ถามหนุ่มเอินว่า ด้วยเหตุผลกลใดจึงสนใจเพื่อนร่วมงานสาวคนนี้

     “จ๊ะเป็นคนน่ารัก จากการทำงานเบื้องหน้าและเบื้องหลังยิ่งทำให้รู้จักเขามากขึ้น เขาเป็นคนตรงๆ จริงใจ ชัดเจน เป็นคนเก่ง เป็นมืออาชีพเมื่อทำงานอยู่หน้ากล้อง ผู้ใหญ่รักและเอ็นดู ไม่เคยมีใครว่าร้ายเขาเลย เราจึงอยากคุยกับเขา เริ่มจากการประทับใจในการทำงาน เมื่อได้รู้จักเขาตอนที่เป็นตัวของตัวเอง เราเลยรู้ว่าคนนี้เป็นคนดี มีจุดยืนในชีวิตที่ชัดเจน”

     หลังจากเอินพูดจบก็ส่งยิ้มหวานให้ภรรยา

 

นางเอกแกล้งร้ายกับนายจอมตื๊อ

     เมื่อถามฝ่ายหญิงถึงช่วงเวลาของความโสด เธอบอกว่าตอนนั้นเหมือนสารฟีโรโมนในร่างกายหลั่ง เปรียบดั่งละครตอนหนึ่งในฉากที่นางเอกมีหนุ่มๆ 12 คนรุมจีบ เธอยังมีสุขกับความโสดจึงค่อยๆ ปฏิเสธเขาเหล่านั้นทีละคน จนกระทั่งเหลือเพียงพระเอกผู้ไม่ยอมออกไปจากชีวิตของเธอ

     “จ๊ะค่อยๆ ทยอยบอกทีละคนว่า เรายังไม่อยากมีแฟน ขอเป็นเพื่อนนะ แต่ละคนมีปฏิกิริยาต่างกัน มีทั้งคนที่เข้าใจ ยอมรับได้แล้วค่อยๆ ถอย บางคนก็ตื๊ออยู่พักหนึ่ง แต่สุดท้ายทุกคนก็ยอมรับเงื่อนไข มีเอินคนเดียวที่สุดยอดมาก เรียกว่าไม่เข้าใจภาษาคน (หัวเราะ) เราอยากเป็นแค่เพื่อนร่วมงาน เพราะรู้สึกว่าความสัมพันธ์แบบนี้ดีที่สุดแล้ว แต่เขาก็ไม่ยอมและตื๊อหนักมากจนเราเริ่มโกรธ จ๊ะต้องปรึกษาเพื่อนว่ามีวิธีไหนที่ทำให้ผู้ชายเกลียดจนถอยออกไปบ้าง”

     ฝ่ายชายหัวเราะก่อนบอกว่า “เป็นพล็อตละครได้เลยครับ วิธีไล่ผู้ชายให้ออกไปจากชีวิต แต่สำหรับผมคือถ้าเขาบอกว่าไม่ต้องโทร.มาแล้วก็โทร.หาอยู่ดี”

     วิธีที่เพื่อนนางเอกแนะนำคือเหวี่ยงวีนแบบไร้ต้นสายปลายเหตุ เพราะเชื่อว่าไม่มีผู้ชายคนไหนชอบผู้หญิงที่หงุดหงิดตลอดเวลา จ๊ะเล่าถึงความตื๊อของเอินว่า

     “เราเริ่มจากการเหวี่ยงแบบสุภาพ แต่เขาก็ยังไม่ไป เราจึงทวีความรุนแรงขึ้น เป็นอย่างนั้นนานเกือบสองปีจนรู้สึกเหนื่อยมาก เขาโทร.มาวันละ 30-40 ครั้ง จนต้องปิดโทรศัพท์หนี ถ้าไลน์มาแล้วไม่ตอบ เขาก็ถามว่าเป็นอะไรอย่างนั้นซ้ำๆ ทำให้จ๊ะโมโหว่าทำไมพูดไม่รู้เรื่อง ตอนนั้นแม่ก็สงสัยว่าเราคุยกับใคร เหวี่ยงใครทุกวัน แม่บอกว่าจ๊ะไม่เคยพูดจาแบบนี้เลยนะ ลูกไปเอามาจากไหน เราได้แต่บอกแม่ว่าเป็นทริค (หัวเราะ)”

     ในเมื่อนางเอกของเรื่องมีที่ปรึกษา พระเอกก็มีเพื่อนเป็นผู้ช่วยเช่นกัน และเรียกได้ว่าปรึกษาถูกคน

     “เพื่อนบอกว่าถ้าผู้หญิงเหวี่ยงแสดงว่าผู้หญิงรัก เพราะเธอเห็นเราเป็นคนสำคัญ ถ้าผู้หญิงโกรธ งอน แสดงว่ามีใจ ถ้าผู้หญิงบอกว่าไม่ต้องมาเจอหมายความว่าให้ไปเจอ ถ้าเขาไล่แสดงว่าให้เราอยู่ต่อ ทุกวันนี้ก็ยังคิดแบบนี้อยู่ (หัวเราะ)”

      จ๊ะขำสามีผู้มีสีหน้ามั่นใจในความรักที่มาพร้อมการเหวี่ยงก่อนเล่าว่า

      “จ๊ะแน่วแน่ว่าไม่อยากมีแฟนจริงๆ เพราะตอนนั้นใน 7 วัน ถ่ายละคร 2 เรื่อง อยากใช้ชีวิตอยู่กับเพื่อน รู้สึกว่าชีวิตลงตัวไม่จำเป็นต้องมีแฟน จ๊ะใช้เวลาเกือบสองปีเหวี่ยงเขาอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งเหนื่อยแล้วยอมยกธงขาว ตอนนั้นเรามองเขาในสองแง่คือ เขาคงจริงจังกับเรามากและชอบเราจริงๆ อีกทางคือเขาต้องการเอาชนะเราเท่านั้น”

      ระหว่างนั้นฝ่ายสาวเจ้าและทีมเพื่อนนางเอกได้นัดพบฝ่ายชายมาเพื่อวิเคราะห์เจาะลึก

      “เรานัดเขามาเจอเพื่อนๆ เพื่อดูว่าเขามีวิธีการยังไง แต่เอินเป็นคนฉลาด กลายเป็นว่าเพื่อนเราบอกว่าเขาน่ารักดี นั่งคุยกับเขาสนุกสนานมาก ผิดกับภาพที่เราวางไว้ แต่ถือว่าเขาทนมากจริงๆ เข้าหาเราทุกทาง รู้ว่าเราสนิทกับใครก็เข้าทางคนคนนั้น จนกระทั่งเราลองใจให้เขามารับที่กองถ่ายที่พัทยา เราบอกให้มารับตอนหกโมงเย็นทั้งที่จริงเลิกงานตอนสี่ทุ่ม เขามาแต่ไม่ได้บอกเราว่าไม่สบายหนัก มีไข้สูง จนกระทั่งเราเห็นเขานอนเปิดกระจก เหงื่อแตกอยู่ที่รถ ก็ตกใจว่าเป็นอะไรปรากฏว่าตัวร้อนจี๋ ครั้งนั้นทำให้จ๊ะรู้สึกว่าเขาจริงจัง เราจึงค่อยๆ ทลายกำแพงลง”

      หนุ่มเอินเสริมว่า “วันนั้นผมไม่สบาย มีไข้ขึ้นสูง ตอนแรกคิดว่าตัวเองไม่น่าไหว แต่อย่างไรเสียก็ขับไปให้ถึงก่อน โชคดีที่เราไปถึงแล้วได้นอนพัก ผมจีบเขาตั้งแต่ทำละคร The Sixth Sense สื่อรักสัมผัสหัวใจ ภาคแรกจนถึงตอนจบของภาคสอง”

      ฝ่ายสาวจ๊ะเสริมว่า “เขาก็อยู่อย่างนั้นไม่ไปไหน คือไม่รู้ว่าใครบ้ากว่ากัน เราก็บ้าด่าได้ทุกวัน เขาก็บ้าอยู่ให้ด่า (หัวเราะ) หลังจากนั้นจึงลองคุยกันจริงจังแบบไม่เหวี่ยง คุยกันด้วยตัวตนจริงๆ ว่าจ๊ะเป็นแบบนี้ ไม่ใช่สายหวาน ไม่ออดอ้อน ไม่จ๊ะจ๋า เป็นคนจริงจัง พูดตรงๆ มีอะไรก็พูดเลย คือถ้าอยากได้ผู้หญิงที่เอาอกเอาใจคงไม่ใช่เรา”

 

 

ฉากขอแต่งงานในชีวิตจริง

     ในช่วงต้นของละครเรื่องนี้มีบททดสอบเรื่องการไม่พร้อมเปิดใจรับใครของฝ่ายหญิง แต่ความรักหลังจากนั้นกลับราบรื่นลงตัว ด้วยไลฟ์สไตล์ที่ตรงกัน จ๊ะและเอินไม่ชอบเที่ยวกลางคืน ชอบอยู่บ้าน ดูซีรี่ส์ อ่านหนังสือ ทำให้คลิกกันเร็วเกินคาด เรื่องหนึ่งซึ่งจ๊ะยอมแพ้เอินคือความโรแมนติกและการเซอร์ไพรส์ที่ฝ่ายชายมีให้สม่ำเสมอ และช่วงสำคัญคือการขอแต่งงาน เอินบอกว่า

     “เห็นคู่อื่นเขาทำแบบนั้นเราก็อยากเซอร์ไพรส์บ้าง แต่เขาโกรธแบบเหวี่ยงหนักกว่าเดิม บอกว่าทำอะไรไม่ปรึกษา เราก็งงว่าถ้าบอกเขาก่อนจะเรียกว่าเซอร์ไพรส์ได้ยังไง” พร้อมกับสบตานางเอกในชีวิตจริง

     จ๊ะเล่าถึงเหตุการณ์สำคัญครั้งนั้นว่า

     “ตอนนั้นเราคบกันมา 3 ปี มีทริปเที่ยวประจำปีกับเพื่อนๆ ที่อเมริกา จึงไม่ได้เอะใจ เดินทางไปถึงประมาณสองวันก็มีเซอร์ไพรส์ เพื่อนคนหนึ่งบอกว่าไปถ่ายรูปบนภูเขาให้หน่อยเพราะจ๊ะเป็นตากล้องประจำกลุ่ม เราก็ปลีกตัวโดยไม่รู้ว่าคนอื่นไปเตรียมการ จนกระทั่งเพื่อนบอกว่าลงไปถ่ายรูปข้างล่างกันต่อดีกว่า พอเดินลงมาเห็นเขาถือป้าย เรานึกว่ามีเพื่อนในกลุ่มขอแต่งงาน (หัวเราะ) แต่แล้วก็เห็นสายตาทุกคู่มองมาทางเรา พอรู้ตัวเราตะโกนถามทันทีว่า ‘What are you doing?’ เพื่อนก็วิ่งวุ่น มีทั้งคนที่เอาวิทยุไปซุ่มไว้ในต้นไม้แล้วเปิดเพลงโรแมนติก มีคนเป่าฟองสบู่ที่ลานหิมะกว้างๆ ในจังหวะที่เขาคุกเข่าขอแต่งงาน เราเงยหน้ามาเจอเพื่อนที่คอยบอกว่า ‘รับสิ Yes สิ’ เหมือนกับถ้าไม่รับละโดนแน่ (หัวเราะ) เราเป็นคู่แรกในกลุ่มที่ขอแต่งงาน ทุกคนพยายามทำให้เซอร์ไพรส์นั้นสมบูรณ์ สนุกและตลกมาก เพียงแต่ตอนนั้นแต่งตัวไม่สวย เพราะใส่เสื้อกันหนาวหนาๆ เหมือนหนอนที่ตัวเป็นปล้องๆ น่าเกลียดมาก หลังจากนั้นเราก็บอกเอินให้เลื่อนการแต่งงานออกไปก่อน เพราะปีนั้นมีละครหลายเรื่องและมีงานที่ต้องทำ จนกระทั่งใกล้ครบสองปี เขาก็บอกว่าไม่รอแล้วนะ ปีนี้ต้องแต่ง เลิกงอแงได้แล้ว วันนั้นเป็นครั้งแรกที่เราเห็นเขากุมอำนาจ เรารับรู้ได้ว่าเขาซีเรียสกับเรื่องนี้ สุดท้ายก็ตัดสินใจแต่งงานก่อนถึงวันจริงประมาณ 6 เดือน”

     ฝ่ายชายกล่าวเสริมเรื่องการแต่งงานว่า

     “ที่ยื่นคำขาดเพราะรู้สึกว่าตัวเองนิ่งแล้ว อยากใช้ชีวิตร่วมกันเพื่อสร้างครอบครัว ผมคิดว่าแม้ได้ฤกษ์มหามงคลมาก็สามารถเลิกรากันได้ ถ้าเราพร้อมใช้ชีวิตคู่ก็แต่งเลย ถ้าเลื่อนหรือรอให้พร้อมอาจมีเหตุการณ์ที่ทำให้เราไม่ได้อยู่ด้วยกันสักที ที่สำคัญคือเราเห็นตรงกันว่าอยากจัดงานเล็กๆ ในบรรยากาศสบายๆ และมีคนที่เราสนิทมาร่วมงาน”

      ประเด็นนี้จ๊ะอธิบายว่า “จ๊ะชัดเจนมากว่างานเราแค่มีผู้ใหญ่สองฝ่ายรับรู้แล้วจดทะเบียนสมรสก็พอ เลยบอกผู้ใหญ่ว่าขอไม่จัดงานในกรุงเทพฯ เพราะไม่อยากให้แขกเหรื่อมาเยอะ จ๊ะตัดรายละเอียดหลายอย่างออกไป เพราะเราเห็นตรงกันว่าไม่จำเป็นและสิ้นเปลือง อย่างเรื่องสินสอดก็ไม่ต้องโชว์หรือบอกว่ามีเงินจำนวนเท่าไหร่ ไม่จำเป็นต้องให้ค่าแก่เรื่องนี้ มีแค่เรื่องที่เราต้องทำตามคำของผู้ใหญ่ นอกนั้นเราเห็นพ้องต้องกันทั้งหมด กลายเป็นว่าเขามีความสุขกับเรื่องนี้มาก ทำยังไงก็ได้ให้เสียเงินน้อยที่สุด คู่เราเลยลงตัว ไม่มีอะไรที่ขัดกัน สมมติเขาอยากจัดงานใหญ่โต เราคงงัดข้อกันแน่ๆ คือไม่ใช่เรื่องที่เราต้องไปยืนขาแข็ง หน้าบึ้ง เหนื่อยมาก หิวข้าว แล้วมาทะเลาะกันหลังงาน เหมือนที่เคยเห็นคู่พี่คู่เพื่อนที่เราคอยบอกให้เขาใจเย็นๆ เพราะวันแต่งงานเป็นอีกหนึ่งวันสำคัญที่เราควรมีความสุข”

 

เติมหวานด้วยคำ “รัก”

     เมื่อถามถึงการดูแลความรักตั้งแต่เป็นแฟนกันจนถึงวันที่ได้มาใช้ชีวิตร่วมกัน จ๊ะบอกว่า

     “เรื่องความโรแมนติกจ๊ะสู้ไม่ได้เลย เขาโรแมนติกมาก ชอบเซอร์ไพรส์สุดๆ ใส่ใจรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ของความรัก คนภายนอกอาจมองว่าเราดูสตรอง แต่เมื่ออยู่กันสองต่อสองก็มีมุมหวานๆ น่ารักๆ ที่สำคัญคือมีชั่วโมงของการพูดจาหารือกัน เช่น ผ่านมาหนึ่งเดือนถ้ามีอะไรไม่ดี ต้องคุยกันเพื่อหาทางแก้ไข คู่เราเน้นความตรงไปตรงมา มีอะไรพูดเลย ไม่เก็บไว้จนเป็นปมในใจ ถ้ารู้สึกไม่ดีต้องบอก เพื่อหาสาเหตุร่วมกันและแก้ไข อีกอย่างคือการบอกรักกันทุกวัน ถ้าวันไหนไม่มีก็ทวง เพราะไม่อยากให้อยู่ด้วยกันแบบเคยชินจนกลายเป็นความเฉยชา ซึ่งไม่มีทางรู้เลยว่าจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่ แต่เห็นตัวอย่างจากบางคู่ เลยรู้สึกว่าเราจะประคับประคองไม่ให้เป็นอย่างนั้น จึงพยายามเติมเต็มความรักตลอด เช่น ไปออกเดท ดินเนอร์ ดูหนัง ตอนเป็นแฟนเคยทำยังไง ปัจจุบันก็ยังคงทำเช่นนั้น”

     ฝ่ายสามีตอบประเด็นนี้ว่า “เพื่อให้ความรักไม่ลดระดับลงจากวันแรกๆ ผมทำทุกอย่างแบบที่เคยชวน เคยทำตอนจีบกันหรือเป็นแฟน ส่วนใหญ่ช่วงโอกาสพิเศษก็หาของขวัญให้ บางทีเขาหลุดปากว่าอยากได้อะไรหรือผมแอบดูว่าเขากำลังสนใจอะไร เพราะการหาซื้อของขวัญสักชิ้นให้เขานั้นยากมาก บางครั้งต้องทำทีพาเขาไปเดินดูแล้วสังเกตอาการ เมื่อรู้ว่าเขาอยากได้ผมก็แอบไปซื้อมาเก็บไว้ประมาณ 1-2 เดือน ถ้าจะซื้อก็ต้องคอยห้ามไว้ เดี๋ยวผิดแผน (หัวเราะ)”

     หากบอกว่าหนุ่มเอินคือนักเซอร์ไพรส์ตัวยงคงไม่ใช่เรื่องผิด

     เมื่อถามทั้งคู่ว่าเรื่องใดบ้างที่มีความเห็นไม่ตรงกัน ทั้งคู่ตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า “เรื่องงาน” แต่เป็นเพียงการนำเสนอความเห็นจากมุมมองของแต่ละคนเท่านั้น

    “ส่วนใหญ่มีแค่เรื่องงานที่ไม่เชิงทะเลาะแต่เป็นความเห็นต่าง ต่างคนต่างหาข้อมูลมาแล้วช่วยฟังก่อน ซึ่งจ๊ะเข้าใจว่าเป็นมุมมองของผู้ชายกับผู้หญิง เรื่องงานเขาละเอียดสู้จ๊ะไม่ได้ เขามองในมุมของมุมผู้ชายที่บางครั้งอาจแข็งเกินไป เรากลับรู้สึกว่างานชิ้นนี้ละมุนและทำให้คนดูอินมากกว่านี้ได้ ถ้าเป็นเรื่องงานจ๊ะใส่ใจรายละเอียดกว่า” สาวจ๊ะเล่าเรื่องงานด้วยท่าทางเอาจริงเอาจัง

    ฝ่ายสามีอธิบายถึงเรื่องการทำงานว่า “หลักๆ มีแค่เรื่องงาน เพราะตอนเอินทำงานก็มีช่วงเครียด บางช่วงที่เราคิดงานหนักๆ จ๊ะก็คอยถามว่า ทำไมวันนี้ยังไม่บอกรัก ทำไมดูเครียด นิ่งเงียบเกินไป เป็นเรื่องดีที่เขาพยายามดึงเราออกจากงาน เพราะเราจมอยู่กับงานมากเกินไป อีกอย่างคืองานที่เราทำนั้นออนไทม์ 24 ชั่วโมง บางทีมีงานส่งมาตอนตี 2 ตี 3 เราก็ต้องคิดงานจนไม่ได้นอน”

     นางเอกของละครรักเรื่องนี้เสริมว่า “จ๊ะพลอยนอนไม่หลับไปด้วย เพราะแสงสีฟ้าจากหน้าจอคอมฯ บางทีเขาถึงกับเป็นไมเกรน ปวดไปทั้งตัว หน้าเหี่ยวแล้วเหี่ยวอีก จ๊ะเป็นฝ่ายซ่อมบำรุง ทาครีมให้ อีกนิดหนึ่งจะใส่เสื้อผ้าให้แล้ว (หัวเราะ) เพราะเขาเป็นคนที่หมกมุ่นเรื่องงานมากๆ จนบางทีเราต้องดีดนิ้วแล้วบอกว่าออกมาเดี๋ยวนี้ ต้องมีเวลาทำอย่างอื่นในชีวิตด้วยนะ เราหงุดหงิดแต่เข้าใจ คอยเตือนว่าคุณกำลังเอาเวลางานกับเวลาส่วนตัวมาซ้อนทับกัน รู้สึกว่าตอนนี้คุณกำลังเครียดเกินไป งานเริ่มรุกล้ำชีวิตส่วนตัว ต้องถอยออกมาบ้าง บางวันจ๊ะก็ลากเขาออกไปดูหนัง หรือถ้ามีวันพักผ่อนยาวๆ ก็จองที่พักต่างจังหวัด ห้ามเอางานไปทำ คือต้องพักให้เป็น แม้กระทั่งคืนก่อนแต่งงานยังคุยเรื่องงาน เขาพูดว่า ‘จะเปิดกล้องละคร’ จ๊ะบอกว่า ‘พักเรื่องงานก่อนไหม พรุ่งนี้แต่งงานแล้วนะ’ (หัวเราะ) เราคือคนบ้างานสองคนที่มาอยู่ด้วยกัน”

 

 

ความในใจของเขาและเธอ

     เขาและเธอเป็นคู่รักที่บอกรักกันเป็นประจำอยู่แล้ว เราเลยให้ทั้งคู่บอกความรู้สึกที่มีต่อกันแทน จ๊ะบอกว่า

     “ประทับใจในความสม่ำเสมอของเขา ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ที่ไม่เปลี่ยน กลับดีขึ้นเรื่อยๆ เขาเป็นคนที่ไม่ได้ทำความรู้จักเพียงแค่เรา แต่เข้ามาเอื้อเฟื้อทุกคนในชีวิตของจ๊ะ ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนหรือครอบครัว หลานๆ ของเราก็เข้ากับเขาได้ดี เอินเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตจ๊ะได้ง่ายและเร็วมาก ทุกคนรักในความเป็นเอิน เขาไม่เคยลืมวันสำคัญ เป็นคนจัดเตรียมแผนการต่างๆ เก่งมาก ล่าสุดวันครบรอบแต่งงานก็เซอร์ไพรส์จนเราร้องไห้ จ๊ะรู้สึกว่าชีวิตคู่ของเราลงตัวมากๆ ไม่คิดว่าแต่งงานแล้วจะดีขึ้นทุกวัน ดีกว่าตอนเป็นแฟน นอกจากจ๊ะจะเหวี่ยงเขามานานสองปี หลังจากเขาขอแต่งงานยังขอเลื่อนการแต่งงานไปอีกสองปี เขารอนานจริงๆ ส่วนเรื่องที่เป็นห่วงเขาที่สุดคือสุขภาพ อยากให้เขาห่วงตัวเองมากกว่านี้”

     สำหรับเอิน “ผมประทับใจที่จ๊ะเป็นคนเก่ง มีทัศนคติที่ดี เราเห็นจากตอนทำงานและนอกเวลางาน จนบอกกับตัวเองว่าต้องเก็บรักษาคนคนนี้ไว้ให้ดีที่สุด จ๊ะมีทัศนคติเรื่องการทำละครที่ผมชอบ เพราะเขาเล่นละครมาเยอะ บวกกับเราทั้งคู่อยากพัฒนาละครและนักแสดงไทย เมื่อมีโอกาสได้คุยกันเขาก็คิดคล้ายกันกับเรา เป็นคนดูซีรี่ส์เหมือนกัน ทำให้ราอยากพัฒนาการทำงานงานละครของไทย ผมพูดเข้าเรื่องงานอีกแล้ว (หัวเราะ) อีกอย่างหนึ่งคือเขาเป็นคนแมนๆ เราสามารถพูดตรงๆ กับเขาได้”

     เมื่อขอความเห็นเคล็ดความรักจากทั้งคู่ ฝ่ายสามีแนะนำคนที่กำลังจะแต่งงานว่า

     “ควรฟังกันให้มาก ฟังความต้องการซึ่งกันและกัน เพราะบางคนอาจยึดความต้องการของตัวเองเป็นหลัก โดยที่อีกคนอาจยอมในตอนนั้น แต่ต้องหาจุดกึ่งกลางของความสัมพันธ์ให้เจอ ควรรับฟังกันด้วยหัวใจว่าต่างฝ่ายต่างต้องการอะไร เอินเห็นหลายคู่ที่ปัญหาเกิดจากการไม่ฟังกัน สุดท้ายทะเลาะแล้วเสียใจทีหลังว่าทำไมไม่คุยกันให้ดีก่อนตัดสินใจทำอะไรร่วมกัน เพราะการแต่งงานคือด่านหนึ่งของความรักที่เราสองคนต้องใช้ชีวิตร่วมกันจริงๆ เป็นด่านสำคัญที่ต้องเจอกับครอบครัวทั้งสองฝ่าย ต้องจับมือกันให้แน่นพอเพื่ออนาคต ถ้าไม่เคลียร์ใจกัน สุดท้ายทุกฝ่ายย่อมไม่มีความสุข”

     ส่วนสาวจ๊ะมองว่าการแต่งงานคือการแบ่งปันสิ่งดีๆ ให้แก่กัน

     “สำหรับจ๊ะการแต่งงานคือการแบ่งปัน มีอีกคนหนึ่งที่เราต้องนึกถึงเขาตลอด เมื่อก่อนเราทำอะไรก็ตัดสินใจเอง ไม่ต้องบอกใคร แต่ ณ วันนี้ทุกอย่างที่ลงมือทำต้องแชร์กันทั้งหมด สร้างความเชื่อใจ ไว้ใจกันให้มากที่สุด เขาไม่ได้เป็นเพียงสามีแต่เป็นเพื่อนแท้ด้วย หลายคนรู้สึกว่าฉันยังมีโลกของความลับอยู่ นั่นไม่ผิดเพราะทุกคนมีโลกส่วนตัวได้ เพียงแต่เราเลือกแชร์หรือเปล่า การใช้ชีวิตคู่ทำให้รู้จักวิธีเอาใจเขามาใส่ใจเรามากขึ้น คู่เราไม่มีปัญหาเรื่องการไว้ใจ เชื่อใจ เราให้เกียรติกันเสมอ”

 

ด้วยรักและศรัทธา

              วันนี้เรามาเยี่ยมเยือนคุณเอนกและคุณวรรณาถึง “บ้านพิพิธภัณฑ์” สถานที่เก็บและแสดงสิ่งสำคัญต่างๆ เอาไว้ ยามปกติทุกคนล้วนรู้จักคุณเอนกในฐานะเจ้าของผลงานทรงคุณค่าที่บันทึกประวัติทางศิลปวัฒนธรรมไทย แต่เรื่องราวในวันนี้เป็นเรื่องรักที่คุณเอนกไม่เคยบอกเล่าเก้าสิบแก่สาธารณชน ถือว่าเป็นครั้งแรกที่แฟนานุแฟนจะได้รับรู้เรื่องความรักแสนสนุกระคนอารมณ์ขันที่ชวนให้อมยิ้มตามกัน

 

 

แรกพบสบตา

          วันแรกที่พบกัน ทั้งสองต่างเป็นนักศึกษาในรั้วจามจุรี และสมาชิกชมรมวรรณศิลป์ คุณวรรณาเป็นสาวรุ่นพี่คนกรุงเทพฯ ส่วนคุณเอนกเป็นหนุ่มรุ่นน้องคนสงขลา ที่คลุกคลีตีโมงทำกิจกรรมร่วมกันเสมอมา ภาพประทับใจในตอนนั้นคือความพิลึกของหนุ่มสงขลาคนนี้

         วรรณา: เขาเป็นคนแปลก มีพฤติกรรมไม่เหมือนคนอื่น การแต่งกายก็เป็นที่ฮือฮา  เพราะไม่ได้ใส่เสื้อผ้าสำเร็จรูป ตัดเอาเอง  เสื้อเลยมีกระเป๋าเยอะ เสียบปากกา เสียบคัตเตอร์ ดูบ้าบอพอสมควร ชอบไปเดินท่อมๆ ตามวัด พวกรุ่นพี่จดจำได้ว่าเป็นเด็กประหลาด แต่ตัวเขาหน้าตาดี ตอนนั้นต่างก็ไม่ได้คิดอะไร เรามีแฟนอยู่แล้ว เขาก็เที่ยวไปชอบสาวตามคณะต่างๆ แอบชอบคนเยอะ (หัวเราะทั้งคู่)

          เอนก: ผมชอบหน้าตาแบบไทยๆ เย็นๆ บางทีการอ่านหนังสือมีส่วนทำให้วาดภาพจินตนาการตาม เช่นอ่านเรื่องเด็กบ้านสวน (ผลงาน พ.เนตรรังษี) จะเขียนถึงพี่เลียบ เป็นลูกชาวสวน ลักษณะสวยเย็น ตัวคุณวรรณาก็มีความเด่นคือเป็นที่รักของทุกคน พูดจาน่าฟัง มีเหตุมีผล เขาไปเรียนต่างประเทศ พอกลับมาก็เลิกกับแฟน ช่วงนั้นเราช่วยกันทำกิจกรรมหลายอย่าง ผมรู้แล้วว่าเริ่มชอบเขาละ

 

สานใจสายใยรัก

          จากวันนั้น กิจกรรมจิตอาสาที่ได้ทำร่วมกัน ก็ช่วยกระชับความสัมพันธ์ของทั้งสองให้มั่นคง ถึงคุณเอนกจะเป็นคนแปลกประหลาดในสายตาใครต่อใคร แต่สิ่งที่เขาทำก็เป็นสิ่งที่น่าสนใจยิ่งนักสำหรับคุณวรรณา

          วรรณา: เขาสนใจเรื่องเพลงพื้นบ้าน ที่บ้านเราแม่ชอบเพลงฉ่อย เลยรู้จัก เขาตระเวนไปสัมภาษณ์พ่อเพลงแม่เพลงตอนเรียนปีสี่ ไปดูเขานวดข้าวด้วยวัว เริ่มทำอะไรด้วยกัน ดูหนังเรื่องแผลเก่าที่โรงหนังในเมืองนนทบุรี ยุคนั้นมีโรงเล็กสองแห่ง อยู่ตรงสี่แยกพอดี นัดเจอกันที่หน้าโรงหนัง ยังไม่มีมือถือ สรุปยืนคอยคนละโรง (หัวเราะ) ในที่สุดตัดสินใจเดินมาหากันอีกโรง เพราะคิดว่าน่าจะยืนผิดที่ละ โกรธมากเลยตอนนั้น

          เอนก: ผมชอบออกไปสำรวจวัด คลอง นั่งเรือไปตามที่ต่างๆ เก็บเรื่องเพลงพื้นบ้าน เพราะเป็นสิ่งที่กำลังจะหายไป นั่งรถบขส.ไปกัน และชอบไปวัดเฉลิมพระเกียรติ เมืองนนทบุรี ข้ามฟากตรงท่าเรือแถวหอนาฬิกาเทศบาลนนทบุรี ผ่านวัดสลักใต้ ต้องเดินเข้าสวนไปครึ่งชั่วโมง สวนสวยมาก ผมชอบพาคนที่ชอบไปวัดนี้ แต่ละคนประทับใจทั้งนั้น ผมพาเขาไป เกรงใจเขานะ เพราะเป็นรุ่นพี่ และเป็นคนกรุงเทพฯ คนต่างจังหวัดยุคนั้นมักเกรงคนกรุงเทพฯ คนกรุงพูดภาษาเขาคล่อง เราจึงก็ต้องระมัดระวังคำเวลาพูด

          วรรณา: สวนสวยมากจริงๆ วันที่ไปนั้นน้ำท่วม เดินลุยเข้าไป ถกกางเกงเป็นระยะๆ ในที่สุดไม่ต้องถกละ น้ำขึ้นมาจะถึงเอวแล้ว เรียกว่าพาไปวัดใจ (หัวเราะ) เราไม่มีปรุงแต่งใส่กัน เที่ยววัด ออกต่างจังหวัดเก็บข้อมูล ไม่รู้สึกลำบาก ไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นคุณหนู มองเป็นเรื่องธรรมดา

          และแล้วเมื่อตกลงปลงใจแน่ชัด สาวชาวกรุงยินยอมตกล่องปล่องชิ้นกับหนุ่มสงขลา จึงต้องลงไปทักทายญาติผู้ใหญ่ฝ่ายชาย ทำเอาทั้งบ้านตื่นเต้นกันยกใหญ่ว่าจะมีสาวกรุงเทพฯมาเยือน บ้านเกิดคุณเอนกเป็นร้านขายแบบเรียนชื่อ “บุญส่งพานิช” ทุกวันนี้ป้ายร้านถูกนำมาประดับไว้ในบ้านพิพิธภัณฑ์ เป็นหนึ่งในความทรงจำงดงามของทั้งคู่

 

          วรรณา: ทั้งบ้านเขาตื่นเต้นกันมาก มโนกันไปใหญ่เพราะอ่านนิยายกันเยอะ บ่นกันว่าจะทำยังไงดี เขาจะอยู่ได้เหรอ ทำตัวไม่ถูกเลยว่าสาวกรุงเทพฯจะมา แต่พอมาถึง ไม่ใช่แบบที่คิดไว้เลย ไม่ได้นุ่งกระโปรงสวยๆ ไม่ได้มีเสื้อผ้าหน้าผมเป๊ะๆ มาแบบธรรมดาทั่วไป ไม่รู้ว่าพวกเขาผิดหวังไหมนะ (หัวเราะชอบใจ) เราเพิ่งจะรู้เรื่องนี้จากหลานที่มาเล่าให้ฟัง

 

ก้าวต่อไปของชีวิต

          จากคู่รักสู่คู่ชีวิตที่ตกลงร่วมหอลงโรง พิธีแต่งงานจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายในบ้าน เชิญเพียงพ่อเพลงแม่เพลงและคนที่รู้จักกัน เพราะสิ่งสำคัญไม่ใช่พิธีวิวาห์หรูหรา แต่เป็นการมุ่งมั่นตั้งใจที่จะก้าวเดินเคียงข้างกันไปตลอดทาง

          เอนก: สำหรับผู้ชาย การแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ ต้องคิดแล้วคิดอีก ความอิสระที่เคยมีมันเปลี่ยนไปแน่ แล้วเงินทองฐานะอีก จะเลี้ยงดูยังไง ตอนนั้นเขาเป็นอาจารย์ ส่วนผมก็อยู่สำนักพิมพ์เล็กๆ เงินเดือนน้อยมาก คุณวรรณาเป็นคนมีความรู้ มีเหตุมีผล มีตรรกะ ต้องไม่ทำให้เขาเสียใจ

          วรรณา: การอยู่ด้วยกันคือการช่วยเหลือกัน คุณเอนกเป็นคนเอาจริงเอาจัง เราร่วมด้วยช่วยกันในสิ่งที่เขาทำ ถ้าเห็นคุณค่าในสิ่งเดียวกัน จึงไม่มีปัญหา เป็นการแต่งเขยเข้าบ้าน ขนหนังสือมาเยอะ เป็นห้องสมุด แม่ยายเห็นหนังสือใส่รถหกล้อมา ก็บอกว่าโชคดีนะที่ลงเสาเข็มบ้านไว้แน่นหนา (หัวเราะทั้งคู่) แม่ยายชอบเรื่องเพลงพื้นบ้าน พาพ่อเพลงแม่เพลงมานอนค้างอ้างแรมด้วย แม่ยายต้อนรับขับสู้ หุงข้าวหาอาหาร ปูที่หลับปัดที่นอน มีความสุขมาก ถ้าเป็นบ้านอื่นใครจะให้เข้าบ้าน เพราะพ่อเพลงแม่เพลงในทัศนะบางคนมองว่าเป็นคนบ้านนอก แต่พวกเขามีความสามารถในศิลปะ เราสองคนไม่ได้มีอุปสรรคเหมือนในนิยาย ผู้ใหญ่ยอมรับได้

          อย่างไรเสีย ชีวิตคู่ต้องมีการปรับตัว ยิ่งมาอยู่ร่วมร่มไม้ชายคาบ้านภรรยาด้วยแล้ว คุณเอนกยิ่งต้องปรับตัวมากทีเดียว แต่มีเรื่องหนึ่งซึ่งทุกวันนี้ยังทำไม่สำเร็จสักที คือเรื่องอาหารการกิน จนคุณวรรณาตั้งฉายาให้ว่าเป็น “คุณวิบากบริโภค”

          เอนก: เป็นคนกินอาหารยากตั้งแต่เด็กจนถึงวันนี้ ส้มตำก็ไม่เคยกิน น้ำพริก แกงเหลืองก็ไม่เคยกิน ไม่กินอาหารบ้านใคร ไม่กินตามวัด ไม่กินที่อื่นใดทั้งสิ้น เรื่องมากที่สุด (ยิ้ม)

          วรรณา: แม้แต่อาจารย์จักรพันธ์ โปษยกฤต ยังเห็นถึงโทษสมบัตินี้ (หัวเราะ) แม่ยายบอกว่าพ่อเหนกไม่กินอะไรที่แม่ทำเลย แม่ภูมิใจในฝีมืออาหารมาก แต่เสียใจที่ลูกเขยไม่กิน เลยบอกว่าไม่ต้องเสียใจหรอก แม่ของเขาทำให้ก็ยังไม่กิน

 

กำเนิดทายาทนาวิกมูล

          ความมีเหตุมีผลของภรรยาซึ่งคุณเอนกชื่นชมนั้น ดูได้จากเมื่อยามจะมีทายาท คุณวรรณาก็ยังคิดวางแผนการขั้นตอนทุกอย่างเอาไว้ ชนิดที่ระบุช่วงเวลาคลอดได้ตั้งแต่ยังไม่ตั้งครรภ์เลยทีเดียว ทำเอาที่บ้านแม่สามีถึงกับงุนงงว่าสั่งได้ด้วยหรืออย่างไร

          วรรณา: ถ้าจะมีลูก วางแผนให้คลอดตอนปิดเทอม ถ้าคลอดระหว่างสอน งานไปเพิ่มที่ครูคนอื่น เผอิญคนโตมาเร็วอาทิตย์หนึ่ง แต่เราออกข้อสอบไว้หมดแล้ว ทำให้ชั่วโมงสุดท้ายครูอีกท่านเข้าคุมสอบได้ คลอดลูกเสร็จเราก็ตรวจข้อสอบได้ แม่ยายมีความหวังตลอดมาว่าลูกสาวจะอยู่บ้านบ้าง สมัยเรียนทำกิจกรรมกลับค่ำมืดตั้งแต่ม.ปลาย จนมหา’ลัย พอแต่งงานออกไปตะลอนกับสามี พอมีลูกอยู่ได้สักพัก ลูกโตพอจูงเดินได้ ก็พาลูกไปนอกบ้านต่อ (ยิ้ม)

          เอนก: ทุกวันนี้ยังไม่ค่อยยอมกลับบ้านเท่าไร สอนมา 40 ปีไม่เลิก จนเกษียณยังสอนต่อ ผมจะบ่นว่ากลับบ้านบ้าง ห่วงเขา นั่งรถสาธารณะไปเป็นชั่วโมง กลับอีกชั่วโมง การเดินทางในปัจจุบันมันน่ากังวล รถติดอีก แต่เขาไม่เคยบ่นเรื่องการเดินทางเลย ผมขับรถเองยังรำคาญเพราะเสียเวลา

         วรรณา: ชอบสอนหนังสือ รู้สึกว่าเรายังมีอะไรที่อยากบอกเด็กๆ ให้แนวคิดที่เป็นประโยชน์แก่เด็กๆ ได้อยู่ การสอนหนังสือเป็นสิ่งที่ดี ได้ใส่วิธีคิดที่เป็นประโยชน์ อยากให้ลูกศิษย์ได้เห็นคุณค่าในสิ่งที่เรียนรู้ ไม่ได้ให้รักและภาคภูมิใจ แต่ให้เข้าใจสังคม จะมีอนาคตแบบไหนขึ้นอยู่กับพวกเขานะ ดังนั้นเวลาที่คุณเอนกบอกให้เลิกสอนจะเคือง คอยโทร.มาถามว่าอยู่ที่ไหน ตอนนี้ผมนอนห่วงอยู่ที่บ้าน เป็นการห่วงที่ลำบากมาก (หัวเราะทั้งคู่)

 

ส้มจุกและส้มจิ๊ด

          ภาพเด็กน้อยผมจุกที่ประดับบ้านหลังนี้ เป็นภาพสาวน้อยทายาทตระกูลนาวิกมูลที่ถ่ายไว้เมื่อวัยเยาว์ ด้วยความที่ชมชอบเด็กผมจุกมานาน คุณเอนกจึงมุ่งมั่นให้ลูกๆ ไว้ผมจุกตั้งแต่ยังเล็กๆ ดูน่าเอ็นดู ภาพน่ารักๆ นี้จึงกลายเป็นหนึ่งในความทรงจำที่ชวนอมยิ้มทุกครั้ง

          วรรณา: พาลูกขึ้นรถสองแถว มีป้ามาทัก กุมารทอง งวดนี้ออกอะไรลูก (หัวเราะ) ตอนที่ไปวังนารายณ์ รุ่นพี่เป็นภัณฑารักษ์อยู่ มีบ้านพักอยู่เป็นเรือนแถวเจ้าจอม ส้มจุก (คนโต) ใส่เสื้อคอกระเช้า นุ่งผ้าถุง ยืนอยู่ที่หัวกระได ก็แซวกันว่าถ้าเห็นกลางคืนคงวิ่งป่าราบ และได้ขึ้นหน้าปกสตรีสาร แม่และเด็ก เพราะเป็นเด็กผมจุกจริงๆ การไว้จุกเป็นคุณนะ ส้มจิ๊ด (คนเล็ก) ตอนเด็กขี้ร้อน หัวเป็นชันนะตุ พอไว้จุกปั๊บแผลหายเลย การไว้จุกช่วยเรื่องสุขอนามัย เป็นภูมิปัญญาอย่างหนึ่ง เรื่องนี้แม่ยายอนุมัติ อวยลูกเขยหมด เพราะชอบเหมือนกัน จนอนุบาล 3 ส้มจุกมาบอกว่า อยากมีผมยาวรอบๆ หัว แสดงว่าเริ่มมีความละเอียดอ่อนละ ถ้าลูกทวงถามก็โกนจุกได้ละ ให้ไว้ผมตามปกติได้ เพราะเราไม่ได้ไว้จุกตามความเชื่อตั้งแต่แรก

 

 

ร่วมด้วยช่วยกัน

         บ้านหลังนี้ไม่มีหัวหน้าครอบครัว คุณเอนกกล่าวชัดเจน ทั้งเรื่องงานและเรื่องการดูแลลูกๆ ล้วนไม่มีใครเป็นผู้นำ แต่ต่างร่วมทีมเดียวกัน แบ่งหน้าที่คอยช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ไปมาด้วยกันตลอดเวลา

          วรรณา: เขาตั้งใจทำสิ่งที่เป็นประโยชน์ยั่งยืนทางศิลปวัฒนธรรม เราเป็นสายสนับสนุน เพราะเห็นว่าเป็นสิ่งที่มีคุณค่าจึงช่วยกัน แต่ถ้าเรื่องเลี้ยงลูก คุณเอนกไม่มีทักษะเลย ลูกควรเรียนอะไรดี ตอบว่าไม่ต้องเรียนก็ได้ (หัวเราะ) ตัวเราเป็นคนไม่โกหกกับลูกเป็นอันขาด อย่างออกจากบ้านไปทำงาน แล้วลูกร้องจะตาม ก็บอกว่าร้องได้นะ แต่แม่ไม่พาไปแน่นอน ไปหาหมอ ก็บอกว่าหมอฉีดยาเจ็บนะ แต่เจ็บขนาดไหน จะยกอุบัติเหตุที่เขาเคยเจอมาว่าเจ็บมากกว่าหรือน้อยกว่า ลูกเตรียมใจไปละ หมอยังชมเลยว่าเตรียมตัวมาดี โรงเรียนก็พาไปดูของจริงให้ลูกเลือกเองว่าชอบที่ไหน พอได้เห็นโต๊ะเก้าอี้ตัวเล็กๆ น่ารัก ลูกก็อยากรีบไปโรงเรียน จะบอกลูกว่าอาจารย์ให้ทำอะไรในแต่ละวัน ลูกได้เตรียมตัวละ วันแรกไปกับรถโรงเรียนได้และกลับมาโดยไม่ร้องไห้เลย ส่วนคุณเอนก ลูกเป็นของเล่น ชอบนั่งถ่ายวิดีโอลูกไปเรื่อยๆ จนบางทีลูกก็รำคาญ (หัวเราะ) แต่เวลาผ่านไปมันเป็นสิ่งที่มีคุณค่า

 

บทเรียนชีวิตคู่

         เอนก: ผลัดกันดูแลลูก เป็นเรื่องธรรมดาของคู่ชีวิต ดูแลตัวเองได้ ดูแลครอบครัวได้ ถ้าเป็นไปได้ต้องช่วยดูแลสังคมด้วย ถ้าคนเราคิดแต่เรื่องส่วนตัวอย่างเดียว คนอาจจะเห็นแก่ตัว แต่ถ้าแบ่งเวลาให้ส่วนรวม ประเทศชาติก็จะได้พัฒนาขึ้น

         วรรณา: มีลูกศิษย์มาปรึกษาเสมอ ต้องเข้าข้างเขาก่อน ให้รู้สึกสบายใจว่าเป็นพวกเดียวกัน ต่อไปค่อยให้สติ ในโลกนี้ไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบ ถ้าชั่งตวงวัดแล้วมีส่วนดีมากกว่าส่วนเสีย ถ้าชอบส่วนดีของเขา ส่วนเสียโยนทิ้งไปได้ไหม ก็จะจบ มีลูกศิษย์จะหย่า รู้ว่าหย่าไม่ได้หรอก ยังห่วงกัน มันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบในตอนนั้น ชีวิตมีหลายแง่มุม ไม่มีอะไรที่ดีหมด แล้วเรามีชีวิตอยู่เพื่ออะไร ต้องพิจารณาตัวเอง ก่อนไปเรียกร้องใคร เหมือนคำที่พระท่านว่า “ให้จับถูก อย่าจับผิด” ถ้ามัวแต่หาข้อเสียของเขา มันก็คือการจับผิดกัน

          เอนก: ผมไม่มีปัญหา เพราะผู้หญิงถูกเสมอ ทุกคำที่ผมพูดประจำคือ ขอโทษ ขอโทษ (หัวเราะ) ยังไงก็ขอโทษไว้ก่อน ผิดไม่ผิดไม่รู้ละ ตัดอารมณ์ไปแล้ว ผู้ชายจำไว้เลยว่า ต้องขอโทษก่อน

         วรรณา: มีบอกด้วยนะว่าแกล้งขอโทษเขาบ้างได้ไหม เวลามีปัญหาอยากให้คิดถึงเรื่องดีๆ เข้าไว้ การที่เขามาเลือกเราแสดงว่ารสนิยมดีในระดับหนึ่ง (ยิ้ม) คุณเอนกชอบหยอดเหรียญให้เกมเดิน ทั้งที่รู้ว่าพูดแบบนี้เราจะต้องขึ้น ก็ยังมาแหย่ให้ปรี๊ด แล้วสุดท้ายต้องมาขอโทษ บอก-ผมนึกแล้วว่าพูดแบบนี้เธอจะต้องเป็นแบบนี้ อ้าว แล้วพูดทำไม เพราะเขาอยากเห็นเราเวลาอารมณ์ขึ้น ถ้าไม่ขึ้นจะผิดหวัง บ่นว่าทำไมไม่โมโห

         เอนก: ผมชอบแหย่ ชอบเล่น ต้องทะเลาะกันถึงจะสนุก โต้เถียงกัน แต่รู้ว่าเถียงยังไงก็ไม่ชนะ เพราะสุดท้ายผมต้องขอโทษอยู่ดี (หัวเราะ)

 

สิ่งที่เป็นห่วง

          สามสิบกว่าปีที่ได้ร่วมชีวิต ความผูกพันมันย่อมเพิ่มพูน แม้จะไม่ใช่คู่ที่เอ่ยคำหวานต่อกัน แต่ความเป็นห่วงที่มีให้ หนักแน่นไม่แพ้ใครเช่นกัน

          เอนก: อยากให้เขาพักผ่อน เป็นนายกสมาคมศิษย์เก่าสตรีวิทยา กลับบ้านก็ขนงานมาทำ งานที่ช่วยเราก็มี อยากให้เพลาลงหน่อย อยากให้พักบ้าง มีเวลานั่งคุยกันบ้าง ต้องคอยบอกว่ามานั่งคุยกันหน่อยสิ ชีวิตคู่อยากให้แกล้งเป็นสนใจกัน

          วรรณา: ผู้ชายดูแลตัวเองไม่ค่อยเป็น เวลาไม่สบายคือเรื่องใหญ่ จามทีบ่นว่าไม่เห็นถามผมเลยว่าเป็นอะไรไหม ตราบใดที่เขายังขับรถไปดูพระอาทิตย์ตกในนาได้ ไม่ค่อยห่วง มีช่วงที่เป็นห่วงมากคือตอนโดนหมอสั่งให้กินยาคุมเบาหวาน ตอนนั้นคุณเอนกผอมมาก ผอมจนเปลี่ยนไซส์เสื้อผ้าหมด จนไปวูบหมดสติที่บ้านคนอื่น ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เลยบอกว่าเธอต้องเลิกเชื่อหมอคนนี้ หยุดกินยาตัวนี้ ไม่งั้นตายแน่ เปลี่ยนหมอเลยดีขึ้น คุณหมอบอกว่าหมออายุน้อย ชอบดูแต่ตัวเลข ไม่ค่อยดูตัวคนไข้ ไม่ได้สังเกตว่าคนไข้กินยาแล้วผอมหนักขนาดนี้ ยาทำให้เบื่ออาหาร จนกินอะไรไม่ลง

          เอนก: แต่ละคู่นั้น ต้องเตือนว่าอย่าผลีผลาม มีสติเสมอ คนเราเผลอกันได้ แต่ต้องมีสติ และคิดให้ออกว่าสิ่งที่ทำไปจะเกิดผลยังไง เอาพลังชีวิตคู่ไปคิดในเรื่องที่ดีขึ้น สร้างสรรค์สิ่งดีขึ้น ดีกว่ามาคิดแต่เรื่องตัวเอง ควรคิดถึงเรื่องการแบ่งปันจุนเจือให้สังคม อย่าหมกหมุ่นกับตัวเองมากไป

          วรรณา: หมกหมุ่นกับตัวเอง ก็จะมีแค่เรื่องของเรา ความต้องการของเรา เสียใจแต่เรื่องของเรา ถ้าหมั่นมองออกไปนอกตัวเรา จะทำให้โลกนี้ดีขึ้น สิ่งที่ห่วงจริงจังในตอนนี้คงเป็นเรื่องงาน ก้าวต่อไปของบ้านพิพิธภัณฑ์เป็นก้าวใหญ่มาก มีหลายคนเข้ามาร่วมด้วย แสดงถึงความไว้ใจ แล้วการที่ไว้ใจมันเป็นเรื่องหนักที่ต้องรักษาเอาไว้

 

หนังสือเล่มเดียวของบ้านนาวิกมูล

         ในฐานะนักเขียนเรืองนาม เมื่อให้ตั้งชื่อหนังสือเล่มเดียวนี้ คุณเอนกก็ยิ้มพรายทันทีว่าชื่อเรื่อง “คู่คิดคู่ใจ”

         เอนก: ความหมายของหนังสือเล่มนี้คือการช่วยกันสร้างสรรค์ ไม่ได้คิดแต่เรื่องของตัวเอง นับถือเขานะ เขามีความเป็นผู้ใหญ่ มีความคิดอ่าน ดูแลครอบครัวได้ดี สิ่งสำคัญคือเป็นคู่คิดที่ดีมาก ทำให้เราประคองชีวิตกันมาได้

         วรรณา: เขายังเหมือนเดิม เป็นคนเดิม มีศรัทธาในสิ่งที่ทำ มีความบ้าบอที่สร้างสรรค์ สิ่งที่เขาคิดนั้นทำยาก แต่ถ้าวางมือก็จะไม่มีคนอื่นทำเลย เราช่วยกัน แก้ปัญหาร่วมกันไป เขาเป็นคนที่มีความมุ่งมั่น ยินดีจะเป็นคู่คิดกับเขาต่อไป (ยิ้มมองสามี)

 

 

คำรักสักครั้ง คำหวานสักหน

         เอนก: สมัยหนุ่มสาวเป็นเรื่องของความรักบวกความใคร่ แต่เมื่อเป็นผู้ใหญ่แล้ว ความรักคือความเข้าใจ ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ร่วมทำหลายสิ่งมาด้วยกันนานขนาดนี้ย่อมมีความผูกพันลึกซึ้ง

         วรรณา: เรามีศรัทธาซึ่งกันและกัน ไว้เนื้อเชื่อใจ รู้ว่าเขาไม่เหลวไหล การที่มีชีวิตคู่โดยการมองออกไปนอกตัวเอง ทำให้ชีวิตมีความหมาย เป็นสาระสำคัญมากกว่าอารมณ์วูบวาบสมัยหนุ่มสาว สักวันหนึ่งอีกคนอาจจะไม่อยู่แล้ว ถ้างานยังมีก็ต้องเดินต่อไป มีศรัทธาในสิ่งที่เขาคิดและทำ เรายังเป็นคู่คิดคู่ใจกันต่อไป เขาเคยถามว่าทำไมไม่แต่งหน้าทาปากบ้าง เห็นเพื่อนแต่งงานกับนายพล หน้านวลทั้งวัน ผมตีกระบัง ส่วนเราแบกของไปจัดงานนิทรรศการจนหน้ามัน แต่เพราะเป็นคนแบบนี้ เลยได้มาอยู่ด้วยกัน ไม่อย่างนั้นคงไม่เลือกเขา (ยิ้ม) ขอแค่อย่ากระแนะกระแหนเวลาไปสอนหนังสือ ลูกๆ ก็บ่น เพราะเป็นห่วงว่าแม่อายุมากแล้ว นานๆ ทีลูกจะอยู่ข้างพ่อ ปกติลูกอยู่ข้างแม่

          เอนก: เขาเป็นคนสุขภาพดีมาก ไม่ค่อยเจ็บไข้ได้ป่วย แต่เราไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง ต้องเตรียมตัวสำหรับวันข้างหน้า ไม่ประมาทในชีวิต มาถึงวัยนี้ต้องระวัง แต่เขาไม่ค่อยมีเวลาเตรียมในเรื่องนี้

          วรรณา: เขาเริ่มกระแนะกระแหนฉันอีกแล้ว (หัวเราะทั้งคู่)

 

         หลังจากนั้นทั้งสองก็ยังโต้เถียงในเรื่องบทเพลงที่เคยฟังมา จนต้องพิสูจน์ว่าใครถูกใครผิด และแน่นอนว่าคุณเอนกเป็นฝ่ายขอโทษเสมอ พร้อมรอยยิ้มขบขันให้กัน เชื่อเลยว่ากว่าจะถึงวาระสุดท้ายทั้งสองท่านก็ยังคงโต้เถียงกันแบบนี้ เป็นชีวิตคู่ที่รื่นรมย์ในบันทึกที่น่าจดจำ

 

          ใต้ความร่มรื่นของบ้านพิพิธภัณฑ์ มีเรื่องราวมากมายที่ถูกร้อยเรียงเก็บไว้เป็นความทรงจำ ผ่านครอบครัวหนึ่งที่ริเริ่มสร้างสรรค์ทุกสิ่งขึ้นมาอย่างเชื่องช้าแต่มั่นคง จากสองแรงแข็งขันจนกลายเป็นสามสี่แรงและอีกนับไม่ถ้วน ทำให้ผู้มาเยี่ยมเยือนเหมือนได้เดินผ่านเรื่องราวที่มีถ้อยคำของพวกเขา ได้ซึมทราบความทุกข์และความสุขของพวกเขา จนอดมิได้ที่จะเกิดความรู้สึกร่วม อยากกลายเป็นส่วนหนึ่งของบ้านหลังนี้.

 

 

ขอขอบคุณสถานที่

บ้านพิพิธภัณฑ์

www.facebook.com/bkkhouseofmuseums/

 

รักไม่รู้จบ

เนื้อเรื่อง: มาศวดี ถนอมพงษ์พันธ์

ภาพ: อนุชา ศรีกรการ